De aanzet van tandplak en tandsteen geeft aanleiding tot een reversibele ontstekingsreactie van het tandvlees (gingivitis) dewelke kan uitbreiden naar de diepere weefsels rondom de tand (parodontitis) met permanente schade tot gevolg.

Parodontale aandoeningen worden geïnitieerd door een accumulatie van grote hoeveelheden bacteriën ter hoogte van de sulcus gingivalis. Wanneer deze bacteriën hier langdurig verblijven zal er een verandering van de predominante bacteriële microbiota plaatsvinden van Gram-positieve aërobe cocci naar meer beweeglijke Gram-negatieve anaërobe bacteriën.

Ten gevolge van de ontstekingsreactie en de aanwezigheid van bacteriële endotoxines ontstaat weefselschade met verlies van de periodontale steunstructuren.

Bij gingivitis dienen de tanden gepoetst te worden. Het chirurgisch verwijderen van tandplak en tandsteen is essentieel in de behandeling van parodontitis. Een antibacteriële behandeling is niet geïndiceerd aangezien de bacteriën door biofilmvorming niet bereikt worden. Antibioticumtherapie is uitsluitend aangewezen bij dieren met een verminderde afweer (bij diabetes, lever-, nier- en hartfalen). Deze kan bij tandaandoeningen echter nooit als monotherapie ingezet worden en dient gecombineerd te worden met een lokale tandbehandeling. Niet-steroïdale ontstekingsremmers (NSAIDs) kunnen een gunstig effect hebben, aangezien deze het ontstekingsproces, dat het parodontium verder aantast, inhiberen. Erg aangetaste tanden dienen verwijderd te worden. Nabehandeling bestaat uit het dagelijks poetsen van de tanden met een tandenborstel en spoelen met chloorhexidine.